TANIYORUM SENİ Kalbime yakın mahzun yüzünden tanırım seni Dipsiz sevgimde hıçkırıklarımla birlikte Taş topraktı sana çıkan yollarım Bir tüy gibi hafif, deniz gibi asi İnattı sana olan aşkım Yazıyorum bu şiiri sana Kum tanesi gibi biriken hislerimin hatırına Sarhoş oluyorum gözlerine bakınca Üşümenin sensizlik olduğunu anlıyorum Geçtiğin yollarda bıraktığın kokundan tanıyorum seni Papatya ve gül
AYNA Seni anlattığım uzun geceleri gör ki mahzun Gündüz yerlisiyim buraların, ama mecnun Kaçamadım, oldum ahu gözüne meftun Acımadan yaktın içimi, kalamam memnun Korkarım yazamam adını, sayfalar ıssız Gönlüme düşen mısralar taşsa bile faydasız Yağmur ol gönlüme durma, yağ zamansız Garibim, aşığım; yazmaz kalemim kararsız Cihan yenilme nefsine uyma cihâna Yar olamaz bu
LİMAN Gemilerin kalktığı limandan Ardında bıraktıklarından Gözünün kahvesinden Tanıyamaz mıydı insan Kokunun sindiği teni Bırakıp gider mi insan Gözyaşlarıyla biriken denize Aldanıp gider mi insan Çok yaktın sevince Ne anlamı kalır ki gidince Bir gemi kornasına Arkasını dönüp gider mi insan Yazar: Yağmur Özdemir
ŞAHSİYET Dün soyut bir resim çizdim, seni andıran. Bir adam vardı, sen olmayan ama seni anlatan. Saçlarının buklesi deniz dalgalarını kıskandıran, Kızıllığı, kızgın çölleri anımsatan. Ormanın derinliklerini sayan; bir çift yeşil, mücrim basar. Pişman ve bir o kadar mahzun, teessüf ile büzülen al bir dudak. Söylenmeyen bir türkü demlemiş bağrının güz yarası. Bir serzenişte bulunmuş
Neydi bunca yıl konuşulan varlık? Yok muydu yoksa dar mıydı bakışımız? Bir sözcüktü, belki bir varsayım, Eskilerden bi’ haber sözcükler bir ölümdür bir kalım. Ruh bedenden manen ayrı mıdır? Ruhsuz beden, soysuz bir ayna mıdır? Sorsan herkes haberdardır, müstesnadır. Ruhunu kaybetmek cismin, bir bakıma öksüz kalmak mıdır? Sebepsiz ötse bir sabah tüm
İNAN Kİ BİLMİYORUM Bir yerdeyim bayım inan ki bilmiyorum. Dilimi unuttum, kimliğimi unuttum, varlığımı unuttum. Tutulmuş dermansız gözlerim yalnızca sizin içinize akmakta. Sevda da mıyımdır – rüyada mıyımdır inan ki bilmiyorum bayım. Sevdaysa bilin, düştüm yola kıtalarda arıyorum sizi. Rüyaysa ricamdır, lütfedin sizi bekler hülyalarım. Deli miyim? Divane miyim? Aklı başında mıyım, inan ki bilmiyorum
BUĞU Karanlık bir sokakta yürüyorum Yanımda siyah bir kedi Elimde dumanı tüten sigaram Önümü aydınlatan tek lamba Karanlık bir sokakta yürüyorum Duyguların aciz olduğu sokakta Tüm birikmişlerin atıldığı o mecrada Sessizce mırıldandığım şarkılarla Tüm yolları mezarlığa çıkan Göçüp gidilen bu dünyada Ölü bedenlerin buğuluğunda Sisli ve görünmemezlikte Çıkmaza yürüyorum Yazar: Yağmur ÖZDEMİR
SON ÇAĞRI EY! Yaratılmış insanların içinde bir yere ait olamayanların temsilcisi Ait olamamak düşüncesi beyninde yankılanırken bu hissi ruhuna diri diri gömen meyus EY! Kaldırım taşlarının içlerine yuva yapmış izmaritleri tek tek elleriyle toplamaya çalışan emekçiler Mahalle başlarında sözde nöbet tutan delikanlılar gibi koruduğumuz çocukluğumuz Birçok besteye konu olan hislerimize tercüman arayışımız EY!
Yâr Ela gözlerden kar beyaz akan çehrende nur, Bir güz meselesi sabret ücra bir köşemde kaladur. Yâr sanar gönülde ruh akılda nur bulur, Bilse halbuki kalp durur akıl unutur. Ak tende ne durmaz ah bu Yâr’ın kar tüzüğü? Kemrük parçasına değil, gönlüne tak yuvar yüksüğü. Bu gün Yâr’ını bulsa Yâr’ın biri, yâr öksüzü, Bugünde
GAYB’ Sevgileri haziran ayına bıraktınız efendim, yağmur yağdı, güneş yandı, yıldızlar patladı. Serzenişte bulunduk soluk aldık, bir siz olamadık efendim bir biz olamadık. Ayıp ettik size efendim, ayıp ettik şahsına münhasırlara. Ayıp ettik sokakta mendil satan çocuklara ayıp ettik masumların sevgisine yazık ettik susuz kalmış çiçeklere nihayetinde gayb’ettik sevgileri. Ayıptan ötedir, kızarıp bozarmak kızarmam benden
