Yalnızlık Epidemisi Modern toplumların yaşadığı bir sorun olan yalnızlık ve sosyal izolasyon hayatımızı büyük bir ölçüde etkilemektedir. Zaman zaman kendimize bir izolasyon sağlama ihtiyacı duyarız bu faktör yine toplum tarafından oluşur. Bunun sebebi: stres- göç sorunları- teknolojik ilerlemeler gibi sayabileceğimiz etmenlerdir. Yalnız olma isteği ve yalnızlık duygusu arasında farklar vardır. Yalnız olma isteği bir eylemdir,
BAŞLANGIÇ Sükûnetli bir gecenin sonuna; pamuk ipliğini andıran hava yuvarındaki buğular, acele etmeden keskin bir perde çeker. Ufukta gökyüzünü kızıllığıyla süsleyen bir fecrin belirmesiyle, güneşin küskünlüğü yavaşça sonlanır. Şemsin göz kırpmasıyla birlikte alev topu olan ışığının uzantıları saydam camlarımızdan içeriye yavaşça vurmaya başlar. Kimi saksılarla, kimi demir parmaklıklarla, kimi rüzgar gülleriyle, kimi lekelerle süslenmiş camlardan
Sonsuz bağımlılık Dijital bağımlılık çok farklıdır. İnsanı olmayacağı kişiye çevirir, var olan karakteri yeni bir karaktermiş gibi yansıtır. Aslında dijital bağımlılık toplumun aynasıdır ama yanıltıcı aynadır, nasıl bakmak istersen öyle görürsün. Hayatımızı ele geçiren bu bağımlılık insan zihnini ve fiziksel açıdan yorup bir nevi bitkisel hayata sokuyor. Gözümüzün önünü göremez olduk, beynimizi bedenimizi ekranlar yönetir
Neydi bunca yıl konuşulan varlık? Yok muydu yoksa dar mıydı bakışımız? Bir sözcüktü, belki bir varsayım, Eskilerden bi’ haber sözcükler bir ölümdür bir kalım. Ruh bedenden manen ayrı mıdır? Ruhsuz beden, soysuz bir ayna mıdır? Sorsan herkes haberdardır, müstesnadır. Ruhunu kaybetmek cismin, bir bakıma öksüz kalmak mıdır? Sebepsiz ötse bir sabah tüm
İNAN Kİ BİLMİYORUM Bir yerdeyim bayım inan ki bilmiyorum. Dilimi unuttum, kimliğimi unuttum, varlığımı unuttum. Tutulmuş dermansız gözlerim yalnızca sizin içinize akmakta. Sevda da mıyımdır – rüyada mıyımdır inan ki bilmiyorum bayım. Sevdaysa bilin, düştüm yola kıtalarda arıyorum sizi. Rüyaysa ricamdır, lütfedin sizi bekler hülyalarım. Deli miyim? Divane miyim? Aklı başında mıyım, inan ki bilmiyorum
BUĞU Karanlık bir sokakta yürüyorum Yanımda siyah bir kedi Elimde dumanı tüten sigaram Önümü aydınlatan tek lamba Karanlık bir sokakta yürüyorum Duyguların aciz olduğu sokakta Tüm birikmişlerin atıldığı o mecrada Sessizce mırıldandığım şarkılarla Tüm yolları mezarlığa çıkan Göçüp gidilen bu dünyada Ölü bedenlerin buğuluğunda Sisli ve görünmemezlikte Çıkmaza yürüyorum Yazar: Yağmur ÖZDEMİR
UNUTAMADIM,GİTTİ! Bir not bıraktım bugün eski defterimin son satırlarına. Dayanamadım yine seni anlattım, isyan etti kalemime kızdı durdu seni anlatan betimlemelerime. Ne güzel anlattım ama seni mesela bakışlarından bahsettim; Hani şu mahur bakışların var ya onlardan. Hani gözlerin bana çevrilince dağlanan kalbim var ya ondan bahsettim, sonra gülüşünü anlattım. Hafif yukarıya kıvrılan dudak çizgini… Gülerken
SON ÇAĞRI EY! Yaratılmış insanların içinde bir yere ait olamayanların temsilcisi Ait olamamak düşüncesi beyninde yankılanırken bu hissi ruhuna diri diri gömen meyus EY! Kaldırım taşlarının içlerine yuva yapmış izmaritleri tek tek elleriyle toplamaya çalışan emekçiler Mahalle başlarında sözde nöbet tutan delikanlılar gibi koruduğumuz çocukluğumuz Birçok besteye konu olan hislerimize tercüman arayışımız EY!
Yâr Ela gözlerden kar beyaz akan çehrende nur, Bir güz meselesi sabret ücra bir köşemde kaladur. Yâr sanar gönülde ruh akılda nur bulur, Bilse halbuki kalp durur akıl unutur. Ak tende ne durmaz ah bu Yâr’ın kar tüzüğü? Kemrük parçasına değil, gönlüne tak yuvar yüksüğü. Bu gün Yâr’ını bulsa Yâr’ın biri, yâr öksüzü, Bugünde
60.VURUM Her kendimle koyu sohbete başladığımda yalnızlığımın acımasızlığıyla yüzleşiyorum tekrar tekrar. Bu yoksul benliğimle ısrarla boğuşup duran ve her geçen gün daha da çınlayan acı feryadımı günden güne daha iyi anlar hale geliyorum. Soğuktan titreyen bedenime adeta meydan okuyormuş gibi kavrulan ruhum sancılarımın artmasına neden olurken derin ve anlamsız düşüncelere dalıyorum. Uzun zamandır kimsenin sarmadığı
